Het Scheppingsverhaal van Eth, deel 6: De Schaduwspinnen uit het Schimmenrijk
Nerveus liep Hager rondjes door de wei. Ze had noch de energie om te draven, noch de rust om te grazen. Ze had pijn in haar hart en voelde zich leeggezogen. De prachtige Arabische volbloed herkende zichzelf niet meer. Ze was nog maar een schim van wie ze ooit was geweest.
“Ik ben schuld, ik ben schuld, ik ben schuld!” herhaalde ze in haar hoofd. “Reps komt me zo halen om me op te sluiten in een van zijn holen en dan kom ik er nooit meer uit.” Ze schudde haar manen om de gedachten te verjagen, maar dat lukte niet.
“Er beweegt iets achter die boom.” In paniek steigerde ze en hinnikte luid. “Dat is Reps, ik hoor hem lachen. Hij ziet eindelijk zijn kans, hij vond altijd al dat ik opgesloten moest worden.” Ze staarde naar de boom en wist zeker dat de grote Grizzlybeer Reps daar stond te wachten op het moment dat hij haar kon vangen. Ze had het gevoel dat haar ogen rondjes draaiden in haar hoofd en haar hersenen kortsluiting maakten.
“Ik moet me verstoppen,” dacht Hager en ze galoppeerde naar de verste hoek van de wei waar het gras hoog stond. Ze ging liggen en maakte zich zo klein mogelijk en probeerde het trillen van haar lichaam te onderdrukken.
Hager had een zware tijd achter de rug. De oorlog bij de Stam van de Reuzenschildpadden was nog in volle gang en er waren zware verliezen geleden. Hager en de andere leden van de Stam van Eth waren niet bij machte geweest om daar iets tegen te doen. Prinses Eth was erg verdrietig. Haar familie was geraakt.
Hager was ook moe van het werken met de nieuwe, complexe technieken van Eth en voelde zich soms onzeker of ze het allemaal wel goed deed. Het waren methodes om dieren te helpen die in het web terecht waren gekomen van de Schaduwspinnen uit het Schimmenrijk. Dieren die in zo’n web terechtkwamen, werden gebeten, vergiftigd en leeggezogen door de Schaduwspin. Ze raakten dan verstrikt in hersenspinsels en konden het contact met de realiteit volledig verliezen. Eén van de dieren had ze niet kunnen helpen. Het was Hager niet gelukt om haar het vertrouwen te geven dat ze bevrijd kon worden uit het web, waardoor ze de lessen van Eth niet toe kon passen. Dat schuldgevoel drukte zwaar op haar hart.
Reps en Ips waren in hun holen ook bezig met het helpen van de slachtoffers. Maar daar konden ze niet veel doen tegen de Schaduwspinnen. De werking van het gif werd onderdrukt door medicijnen en verder bestond de behandeling uit rust en gesprekken als het slachtoffer nog aanspreekbaar was. Sommige dieren stierven aan het gif. Eén van Hagers veulens was opgesloten in een hol omdat ze was gevangen en gebeten door een Schaduwspin. Hager had dat niet kunnen voorkomen. Haar veulen was bijna dood gegaan. Hagers schuldgevoel was bijna te groot om te dragen. Het was alsof ze er van binnen aan kapot ging.
“Wanneer komt hij nou?” vroeg Hager zich af. “Als het dan toch moet gebeuren, laat het dan snel gaan.” Ze staarde weer naar de boom in de verte. Ze was bang voor Reps, omdat ze wist dat sommige dieren heel lang opgesloten werden of levenslang medicijnen moesten nemen.
In een schaars moment van helderheid besefte ze dat het misschien niet waar was wat ze dacht. Dat ze zich verbeeldde dat Reps daar stond en dat ze haar schuld overdreef. Dat ze misschien zelf in het web van een Schaduwspin terecht was gekomen. Wie kon haar helpen? Ze vroeg zich af of ze zelf naar Reps moest gaan, maar ze durfde niet.
“Was Rodu hier maar. Hij zou me kunnen helpen als hij niet aan het werk was in de holen van Reps. Ik kan hem nu niet storen.” Hager stond op en begon weer nerveus heen en weer te stappen. Rodu was de enige die haar zou kunnen helpen, maar hij werkte op de plek waar ze het meest bang voor was. Toen nam ze een besluit: “Ik moet naar Rodu toe, misschien heeft hij even tijd en anders weet er in ieder geval iemand hoe het met me is.”
In volle galop rende ze naar de holen van Reps en begon te roepen: “Rodu! Rodu! Ben je daar? Help me alsjeblieft, het gaat niet goed met mij!”
Rodu opende de deur en kwam naar buiten. In één oogopslag zag hij hoe het met Hager was gesteld. “Wat is er gebeurd?” vroeg hij kalm.
“Ik ben schuld,” zei Hager en ze probeerde uit te leggen wat er de laatste tijd was gebeurd, maar ze kwam niet uit haar woorden.
“Maakt niet uit,” zei Rodu. “Praten kan altijd nog. Focus op mijn rust.”
Uit alle macht negeerde Hager haar eigen paniek en concentreerde zich op Rodu’s rustige energie.
“Weet je nog van toen jouw veulens werden geboren en hoeveel liefde je toen voelde?” vroeg Rodu.
“Ja,” zei Hager en ondanks zichzelf moest ze glimlachen bij de herinnering.
“Waar voel je die liefde in je lichaam?”
“In mijn hart.”
“Luister goed,” zei Rodu. “Je bent vast komen te zitten in het web van een Schaduwspin uit het Schimmenrijk. Hij heeft je gebeten, gif in je gespoten en levenskracht uit je gezogen. Hierdoor is jouw werkelijkheid vervormd geraakt en ben je gaan geloven in de illusie van schuld. De liefde voor jouw veulens is het serum waarmee je het gif uit je lichaam kunt zetten en je kunt bevrijden uit het web. Hierdoor kom je weer in de realiteit en kan jouw levenskracht terugkomen.”
Hager volgde de aanwijzingen van Rodu. Een half uur later was ze rustig. Haar hoofd was helder en ze kon aan Rodu vertellen wat er was gebeurd. Ze was moe, maar ze wist dat haar levenskracht terug zou komen als ze voldoende rust zou nemen.
“Er zijn veel verschillende soorten Schaduwspinnen in het Schimmenrijk,” legde Rodu uit. “Het lijkt alsof ze bewust zijn van wat ze doen, omdat de meesten erg agressief zijn. Maar dat is niet zo. Ze zijn echter wel heel destructief. Vaak vernietigen ze gevoelens van liefde. Dat lijkt een beetje op de Spinnen in onze wereld die hun partner opeten na de paring. In het Schimmenrijk, vallen ze ook de liefde naar jezelf aan. Trouwens, net als bij gewone Spinnen is de ene soort gevaarlijker dan de andere. Jij bent gebeten door een van de gevaarlijkste. Je bent de derde die ik heb geholpen om uit het web van een Schaduwspin te komen die zó giftig is.” Rodu sloot vermoeid zijn ogen. Even later vervolgde hij: “Op het moment dat ik jou help, moet ik uitkijken dat ik niet zelf in het web gevangen raak. Dat kost veel energie.”
Hager knikte. Ze kende het gevoel.
“Hoe kan ik zorgen dat ik niet nog een keer in zo’n web terechtkom?”
“Eth heeft me verteld dat je daar alleen maar in verstrikt kunt raken als je energetisch gewond bent. Anders kunnen de draden van het web niet aan je blijven kleven. Het is net als bij lichamelijke wonden. Als daar vuil in komt, krijg je een infectie en word je ziek. Dat is trouwens ook erg agressief voor je lichaam, zonder dat dat vuil je bewust aanvalt. Het is dus belangrijk dat je ook je energetische wonden goed schoonhoudt en heelt. Daarom is het goed dat je bent gekomen, we hebben de wond als het ware schoongemaakt en gehecht. Als je een paar uur langer had gewacht, was je inderdaad opgesloten in de holen van Reps en had je veel medicijnen gekregen. Het had wel maanden kunnen duren voordat je er dan weer uit was gekomen. Niet omdat je schuldig bent, maar omdat je werkelijkheid te sterk was beïnvloed en je een gevaar zou kunnen worden voor jezelf of anderen.”
“Net als mijn veulen?” vroeg Hager.
“Net als jouw veulen.”
“Dankjewel dat je het gif onschadelijk hebt gemaakt, Rodu,” zei Hager met tranen in haar ogen.
“Je hebt het zelf gedaan,” zei Rodu. “Het is trouwens niet alleen maar slecht. Door jou weten we nu zeker dat we dieren kunnen helpen die ten prooi zijn gevallen aan de meest gevaarlijke Schaduwspinnen.”
“Dat is waar,” zei Hager. “En wij kunnen deze kennis weer overdragen aan anderen. Misschien worden de holen van Reps dan wel overbodig.”
“Misschien wel,” zei Rodu. “En weet je wat zo fijn is?”
“Nou?”
“Dat we meer leraren hebben om de kennis van Eth over te dragen. Ik heb daardoor meer tijd om les te geven in deze nieuwe, complexe technieken.”
Hager voelde zich blij worden toen ze dacht aan Dovcra en Alar die ze dit jaar hadden verwelkomd als leraren in de wijsheid van Eth. Zij waren jaren bezig geweest zich deze kennis eigen te maken.
“Dovrca, de Roodborst, is een echte mannenman,” zei ze lachend. “Ik heb hem leren kennen toen wij les kregen bij de koning van de Stam van de Reuzenschildpadden, Eth’s vader. Dovcra is gesteld op zijn eigen territorium en bewaakt dat door zijn gezang. Hij zingt ook luid als het goed met hem gaat. Hij is redelijk honkvast als er voldoende voedsel voorradig is, maar als hij het idee heeft dat er tekorten ontstaan, trekt hij weg.”
“Ja,” zei Rodu. “Dat hebben we soms gevoeld. Gelukkig komt hij steeds terug.”
“Hij voelde zich vroeger altijd onzichtbaar en klein, maar zijn rode borst bewijst het tegendeel. Roodborst is zichtbare kracht!” Hager dacht even na en zei toen: “Dovcra is een goede leraar omdat hij andere dieren leert hoe ze van hun zwakte hun kracht kunnen maken en hoe ze kunnen zingen van blijdschap als hun pijn is opgelost.”
“Wat mooi gezegd, Hager. Heb je ook zulke mooie woorden over Alar?”
“Alar, onze jonge Hond,” lachte Hager. “Alar is speels en trouw. Alar kent alle facetten van trouw aan jezelf en anderen. Herinner je je dat hij een relatie had met Yvpi? Iedereen dacht dat zij een van de leraren zou worden van de kennis van Eth, maar Yvpi is weggegaan en Alar is gebleven. Trouw als Hond. Alar is een goede leraar omdat hij anderen leert hoe ze trouw kunnen zijn aan zichzelf en hoe ze grenzen kunnen stellen. Alar heeft ook veel pijn uit het verleden uitgewerkt. Net als iedereen heeft hij klappen in het leven gehad en daardoor kon hij flink van zich afbijten. Door de lessen van Eth is hij veel rustiger geworden. Ik ben heel blij dat Alar erbij is.
“Ik ook,” zei Rodu dankbaar en hij omhelsde Hager met zijn grote vleugels. “En ik ben blij dat jij er weer bent.”
“Waar is Mili eigenlijk?” vroeg Hager.
“In winterslaap,” zei Rodu. “Ik kan niet wachten tot het weer lente is en hij weer boven de grond komt. Ik mis hem.”
Lees ook de eerdere delen van het Scheppingsverhaal van Eth:
