Dom?
Ik kon vroeger niet zeggen wat ik bedoelde. Daar werd ik verdrietig en gefrustreerd van. Het gebeurde als ik iemand mijn mening moest geven en het gevoel had dat die persoon verbaal of intellectueel sterker was dan ik. Het was ook als ik bang was om een ander af te wijzen en het gebeurde vooral als die persoon me dan plat lulde. Althans, dat gevoel had ik dan. Die persoon kwam dan met allerlei logische argumenten of gedachtegangen en dan snapte ik het niet meer. Dan wist ik zelf niet eens meer wat ik oorspronkelijk wilde zeggen en hoe ik het bedoeld had en dan voelde ik me zo dom… Ik voelde me dan onderuit gehaald door de ander.
Als dit een tijdje doorging dan ging mijn denken uit. Wat de ander zei, kwam niet meer binnen. Het voelde alsof er watten in mijn hoofd zaten en als dat gebeurde, kon ik alleen maar iedere keer herhalen wat ik eerder had gezegd, ook al wist ik dat het niet klopte. Het leek op een kapotte grammofoonplaat.
Dit was een lading die gecombineerd was met een mentale shock op het ego.
De onmacht voelde ik in mijn keel. Ik voelde verdriet omdat ik niet kon zeggen wat ik bedoelde.
De gedraging was dat ik steeds iets herhaalde waarvan ik wist dat het niet klopte. Dat was angst, een soort paniekerig gevoel. Het steeg wat omhoog naar mijn wangen en als het dan nog hoger kwam dan schakelde het mijn denken uit (mentale shock). Het enige waar ik me nog aan vast kon klampen is de gedachte die niet klopte. Alsof de niet-kloppende gedachte het laatste restje realiteit was wat ik nog over had. Alsof ik anders helemaal weg was.
Je hoort de volgende lading ook al. Boosheid omdat ik me onderuit gehaald voelde. De gedraging was hier dat ik ging vechten, ik ging kibbelen, waarop ik me weer onderuit gehaald voelde en ik weer in het gevoel terecht kwam dat ik niet kon zeggen wat ik bedoelde.
Dit was een vicieuze cirkel die veel energie kostte.
Je kunt je ook voorstellen dat ik door dit mechanisme mijn eigen afwijzing creëerde. Het kwam ook nogal dom over als ik steeds iets herhaalde waarvan ik wist dat het niet klopte. En als ik niet kon zeggen wat ik bedoelde dan zei ik het dus verkeerd. In mijn geval gaf ik mijn mening dan op zo’n manier dat iemand zich inderdaad afgewezen kon voelen en me vervolgens om de oren ging slaan met zijn argumenten. Daardoor voelde ik me weer afgewezen en wees ik mezelf af omdat ik dom zou zijn. Pfffff…
Ik was natuurlijk van tevoren al bang dat dit ging gebeuren. Ik wist inmiddels wel wie ik wel en niet aankon. Bij mensen die ik net had ontmoet, was één blik of één opmerking voldoende om te weten wie er ‘sterker’ was. Als ik me de ‘zwakste’ voelde, werd ik al bang om mijn mening te geven en dan werd het alleen maar erger.
En hier liep ik telkens weer tegenaan. Dan hoor je weer dat de trigger van de lading voorrang heeft op het denken. Het denken kwam niet aan bod doordat de lading getriggerd werd, waardoor ik reflexmatig reageerde. Door de mentale shock bleef het denken langer uit dan normaal en kon ik niet meer horen wat de ander zei. Het kwam gewoon niet door de watten in mijn hoofd heen.
In dit geval hebben we de lading vermengd in het gevoelscentrum in de buik, maar de mentale shock moest ook nog behandeld worden. Hiervoor hebben we een speciale techniek ontwikkeld die ook weer gebruik maakt van het gevoelscentrum.
Lang leve Emotieve Therapie!
